ذهنم همیشه درگیر این بوده که آیا واقعا عدل و انصافی که توی ادیان مختلف ازش نام برده میشه وجود داره یا نه؟
یک سری چیز ها واقعا جبری هستند مثل خانواده
من خانواده امو خیلی دوست دارم
ولی همیشه ازاینکه هیچوقت توسطشون درک نشدم مشکل داشتم
چه توسط پدرم که تحصیل کرده است
چه مادر که تحصیل چندانی نداره
و چه خواهرم که نسل آینده است
هرکدوم به شیوه خودشون بارها و بارها منو رنجوندن
پدر
پدرمو خیلی دوست دارم فرد ثروتمندی نیست اما همیشه هرچیزی که نیاز داشتم رو برام فراهم کرده
آدم منطقی‌ایه
منتها هیچوقت به من و اهدافم احترام نذاشه
همیشه از همون بچگی مسیری که مد نظر خودش بوده رو برای من ترسیم کرده مسیری متفاوت با رویا های من
واین همیشه عذابم میده
همیشه
مادر
عاشق مادرم هستم
مهربونه و کارهای فوق العاده بی شماری برای من کرده
اما عادت بدی که داره
اینه که هیچوقت به بچه هاش افتخار نکرده و نمی کنه
من نسبت به خیلی ها که همیشه برای من مثال زده آدم موفقتری بودم
ولی هیچوقت نشده که بهم بگه آفرین پسرم
همیشه تو مدرسه شاگرد نمونه بودم
یا تو دانشگاه خوبی تحصیل می کنم
خیلی خوب
ولی هیچوقت اون نگاه افتخارآمیز رو به من نداشته وهمیشه کسایی که وضیعت بهتری نسبت به من نداشتن رو تو سر من زده
خواهر
منو خواهرم اصلا آبمون تو جوب نمیره
اصلا ارتباط خوبی نداریم
واصلا همو نمیشناسیم
همین
و همین
به اینا که فکر می کنم با خودم می گم اگه یک روز خودمم والدین فرد یا افرادی بشم چطوری خواهم بود؟
تصورش سخته و فعلا از توان من خارجه
البته
امروز حین مطالعه
این به ذهنم خطور کرد که شاید عدل که خدا ازش میگه همون جهان های موازی هستند
بی نهایت مانی وجود دارند توی جهان های موازی که هرکدوم مسیر های متفاوتی رو دارند طی می کنن بعضیاشون از من خوشبخت ترن وبعضیا هم بدبخت ترن
ازهمینجا به مانی خوشبخت تر میگم که کوفتت بشهJ
پایان
درباره این سایت